II-Nic po prostu życie

Ona  różne ma imiona

Jedni wołają ją 'miłość'

Inni 'zgaga pieprzona'

Piątek kolejny dzień tygodnia. Budzi mnie dzwięk mojego budzika. Niechętnie zwlekam się z łózka i kieruję się do łazienki. Biorę zimny prysznic. Zimna woda orzeżwia mnie powodując na moim ciele tak zwaną gęsią skórkę. Ubieram się w zwykłe szare dresy. Swoje kroki kieruję do kuchni, robię sobie poranną kawę i zasiadam przed telewizorem. Oglądam powtórkę meczu. Do moich uszu dobiega dzwięk dzwonka do drzwi. Wstaje z kremowej kanapy i idę je otworzyć. W nich stoisz Ty. Jestem zaskoczony Twoją osobą w moim mieszkaniu.

-Co Ty tu robisz?- pytam Ciebie z wyrzutem.

-Przyszłam o nas walczyć- odpowiadasz mi tak zwyczajnie.

-Na już nie ma.

Zamykam Ci drzwi przed nosem i wracam przed telewizor, nie mogę skupić się na niczym. Biore do reki torbę stojacą w korytarzu i ruszam na halę. Jestem pierwszy, chwytam piłkę i ćwiczę zagrywkę. Tylko pasja trzyma mnie przy zyciu. Siatkówka, która jest dla mnie wszystkim. Dla innych to zwykły kawałek siatki i boisko. Dla mnie to miejsce gdzie zalicza się zwloty i upadki, porażki i zwycięstwa. Obdarte kolana to codzienność. Kibice zebrani na hali potrafią Cię tak zmobilizować, że dajesz z siebie więcej niż możesz, pokonujesz własne słabości. Udowadniasz sobie, że potrafisz. Trening rozpoczyna isę, na hali panuje wysmienita atmosfera. Chociaż na chwilę mogę oderwać się od własnych problemów. W końcu trening dobiega końca biorę prysznic i wychodzę z hali wraz z kolegami. Nagle dostrzegam Ciebie siedzacą na schodach. Wpatrującą się pustym wzrokiem gdzieś w dal. W ustach nzow trzymasz papierosa.

-Mówiłem Ci, żebyś tego nie robiła-kolejny raz wyciągam Ci go z ust.

- Co się stało?- pytam Ciebie chwytając jednocześnie za podbródek i unosząc Twoją głowę do góry.

-Nic po prostu życie- odpowiadasz mi spuszcajać przy tym głowę. Na twoich policzkach dostrzegam pojedyncze łzy. Ocieram je kciukiem. Siadam koło Ciebie. Panuje cisza. Słychać tylko nasze niespokojne oddechy.

-Po co wtedy do mnie podszedłeś- jako pierwsza przerywasz cisze między nami.

- Bo widziałem w tobie ten smutek, który teraz jest we mnie.- odpowiadam Ci chwytając Ciebie za reke. Siedzimy tak przez dłuższą chwilę i spoglądamy w gwiazdy.

-Jestem Eliza- przedstawiasz mi się ściskając bardziej moją dłoń.

- Ja jestem Piotrek, ale to chyba wiesz.

Zerkasz nerwowo na zegarek. Po chwili puszczasz moją dłoń i wstajesz z zimnego betonu.

-muszę już isć- informujesz mnie.

- Odwiozę Ciebie.

Wsiadamy do mojego auta. Droge do Twojego mieszkania pokonujemy w ciszy. Ty wpatrzona jesteś w ulice. Po kilkunastu minutach jesteśmy pod Twoim blokiem. Wysiadasz z mojego samochodu. Kierujesz się w stronę drzwi. Podbiegam do Ciebie chwytając za ramię.

-Dasz mi swój numer telefonu- pytam z nadzieją, ze odpowiedz mi twierdząco.

Po kilku minutach mam już zapisany Twój nr telefonu. Wsiadam do swojego auta i ruszam w stronę swojego mieszkania.

Nigdy wcześniej o miłości pojęcia nie miałam,
wszystko się zmieniło gdy Ciebie poznałam.

*pespektywa Elizy.

Wchodzę do domu. Panuje tam mrok. Rodzice są w pracy. Zresztą kolejny wieczór. Znów wyciągam album ze starymi zdjęciami siadam na parapecie i przeglądam stare fotografie. Jestem na nich ja I ty. Zabawy na sianie, łowienie ryb w jeziorze, wycieczki rowerowe. Smak dzieciństwa. Na moich rozpalonych policzkach znów pojawiły się łzy. Dwa lata już mineło a te blizny znowu bolą i nie chcą się goić. Umierałeś na tym chodniku, a nikt Ci nie pomogł. Żałuję ,ze nie poszłam wtedy z Tobą może ja bylam już tam na gorze, a nie Ty. Czuję Twoją obecnośc pomagasz mi w tym moim pokręconym zyciu. Zamykam album i odstawiam na półkę. Powolnym korkiem udaję się do łazienki. Zmywam z siebie brudy dzisiejszego dnia. Ubieram się w piżame i człapie do pokoju. Zanurzam się w pościeli i próbuję zasnąć. Rozmyślam nad dzisiejszym dniem i spotkaniu z Tobą. Znowu do mnie podszedłeś tak bezinteresownie. Chwyciłeś mnie za dloń i siedziałeś ze mną nie wymieniliśmy ze sobą duzo zdań, ale czułam się tak jakbyśmy znali się od dziecka. Twoje oczy były przepełnione smutkiem i bólem. Przy Tobie czuję się bezpiecznie. Zasypiam z uśmiechem na twarzy.

Budzą mnie promienie słoneczne padające do mojego pokoju przez nie dosunietą roletę. Przecieram zmęczone oczy i patrzę na telefon. Mam jedną nieodebraną wiadomość. Przejeżdżam po ekranie. Na wyświetlaczu widnieje tekst „Miłego dnia. Piotrek” Na mojej twarzy pojawia się uśmiech. Ubieram kapcie i udaję się do łazienki. Do moich uszu dobiega dzwięk telefonu. Biegne przez całe mieszkanie.

-Słucham?

-Cześć Eliza, to ja Piotrek- słyszę Twój głos w słuchawce.

- O czesć!

- Masz jakieś plany na wieczór?- pytasz mnie.

-Nie- odpowiadam Ci obojętnie.

- A co powiesz na kino?-

-Jasne

Zegnam się z Tobą i wracam do zaczętych czynności.

Z kimś, z kimś takim jak Ty
Na koniec świata mogę iść...

I JEST DRUGO ROZDZIAŁ.

Kochani mam do was ogromną prosbe kazdy kto to przeczyta niech zosatwi bo sobie jakis ślad dla was do minutka a dla mnie to wiele znaczy. Chce wiedziec ile was tak naprawde jest! Pod tamtym postem było 6 komentarzy co bardzo mnie ucieszyło.

CZYTASZ+KOMENTUJESZ=MOTYWUJESZ!

POZDRAWIAM;*